Γενικά μιλώντας, οι μοτοσικλέτες δρόμου προορίζονται για οδήγηση σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους και αυτοκινητόδρομους. Σε δρόμους που η αστυνομία μπορεί να σας σταματήσει για έλεγχο. Οι μοτοσικλέτες αυτές διέπονται από τους ίδιους ως επί το πλείστον νόμους, όπως και τα αυτοκίνητα. Πρέπει να βρίσκονται εντός των ορίων εκπομπών καυσαερίων και θορύβου. Διαθέτουν φώτα, κόρνα, φώτα φρένων και φλας. Και για να θεωρηθούν μοτοσικλέτες κι όχι μοτοποδήλατα, πρέπει συνήθως να έχουν μια ελάχιστη ιπποδύναμη ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν νομίμως σε αυτοκινητόδρομους.
Μια μοτοσικλέτα δρόμου διαφέρει από τις εκτός δρόμου στην ανάρτηση, το σχέδιο, τα λάστιχα και το βάρος. Εκτός από τις συνήθεις λακκούβες, ή κάτι που έπεσε από κάποιο φορτηγό, η μοτοσικλέτα δρόμου δεν είναι σχεδιασμένη για να αντιμετωπίζει ξαφνικές αλλαγές του επιπέδου του δρόμου. Αντίθετα από τις μοτοσικλέτες δρόμου, ο σκελετός και οι αναρτήσεις τους δεν είναι σχεδιασμένα να απορροφούν χτυπήματα σε μεγάλες πέτρες, βαθειά χαντάκια και ξαφνικές πτώσεις στο κενό. Αντίθετα οι αναρτήσεις τους είναι σχεδιασμένες για να απορροφούν τα τραντάγματα από τις ανωμαλίες του οδοστρώματος και αποτελούν ένα συμβιβασμό μεταξύ άνεσης και καλού κρατήματος. Τα μπροστινά πιρούνια και το πίσω ψαλίδι πρέπει να είναι αρκετά μαλακά, ώστε να απαλύνουν μικρές ανωμαλίες του δρόμου, όχι όμως πολύ μαλακά και ενδοτικά ώστε η μοτοσικλέτα να βυθίζεται στο δυνατό φρενάρισμα ή να γίνεται επικίνδυνη στις στροφές. Η λέξη-κλειδί είναι η «διαδρομή». Η διαδρομή είναι η απόσταση πάνω-κάτω που επιτρέπεται να κινούνται οι τροχοί. Μια μοτοσικλέτα χώματος χρειάζεται μεγάλες διαδρομές για να οδηγηθεί σε ανώμαλο έδαφος, ενώ μια μοτοσυκλέτα δρόμου χρειάζεται πολύ μικρότερες διαδρομές. Άμεση σχέση με τη διαδρομή, έχει το ύψος της σέλας και η απόσταση από το έδαφος. Οι μοτοσικλέτες δρόμου δεν χρειάζεται να έχουν μεγάλη απόσταση από το έδαφος για να περνούν πάνω από μεγάλα εμπόδια, έτσι οι σέλα τους είναι συνήθως κοντύτερα στο έδαφος. Αυτό κάνει τη μοτοσικλέτα πιο εύκολη στην οδήγηση στην πόλη, στο σταμάτημα στους σηματοδότες και στη στάθμευση.
Τα λάστιχα δρόμου έχουν κι αυτά τα δικά τους χαρακτηριστικά. Αντί να μπήγουν τα νύχια τους στη λάσπη, το χαλίκι ή την άμμο, αυτά πρέπει να κρατούν καλά στις μεγάλες ταχύτητες σε καυτή άσφαλτο, να σταματούν τη μοτοσικλέτα σε γλιστερό από βροχή οδόστρωμα και να μένουν στο δρόμο σε γρήγορες στροφές. Τα χαραγμένα αυλάκια στην επιφάνεια του λάστιχου, είναι σχεδιασμένα να έχουν σε επαφή με το δρόμο όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιφάνεια λάστιχου, ενώ δεν προσφέρει μεγάλα κανάλια διαφυγής του νερού. Τα λάστιχα δρόμου έχουν πιο σφιχτές και λιγότερο βαθιές αυλακώσεις απ’ ότι τα χωμάτινα λάστιχα και συνήθως είναι στενότερα σε διάμετρο, επειδή δεν είναι σχεδιασμένα να περνούν πάνω από χαντάκια ή κενά όπως τα χωμάτινα λάστιχα.
Το μικρό βάρος είναι ζητούμενο σε όλες τις μοτοσικλέτες, αλλά δεν αποτελεί τόσο κρίσιμη παράμετρο για τις μοτοσικλέτες δρόμου όσο για τις εκτός δρόμου. Μια βαριά εκτός δρόμου μοτοσικλέτα είναι δυσκολοδήγητη κι επικίνδυνη και δεν προσφέρει διασκέδαση. Γι΄αυτό οι περισσότερες μοτοσικλέτες εκτός δρόμου περιορίζονται σε κυβισμό μέχρι τα 500κ.ε. Οι μοτοσικλέτες δρόμου δεν χρειάζεται να είναι τόσο ελαφρές κι ευκίνητες, γι’ αυτό η ανάγκη για δύναμη, άνεση και χώρο για τους επιβάτες συχνά οδηγεί το βάρος προς τα πάνω, ενώ κινητήρες 1000 έως 1300κ.ε. είναι αρκετά συνηθισμένοι. Μερικοί ισχυρίζονται ότι οι μοτοσικλέτες δρόμου έχουν μεγαλώσει και βαρύνει πολύ τα τελευταία χρόνια, κάνοντάς τις λιγότερο ευκίνητες και διασκεδαστικές. Ικανό μέρος της μοτοσικλετιστικής βιομηχανίας προσπαθούν να μειώσουν τον όγκο και το βάρος των μοτοσυκλετών δρόμου και η τάση, ευτυχώς, είναι προς ελαφρύτερες πιο αποτελεσματικές μοτοσικλέτες.
English version
Μια μοτοσικλέτα δρόμου διαφέρει από τις εκτός δρόμου στην ανάρτηση, το σχέδιο, τα λάστιχα και το βάρος. Εκτός από τις συνήθεις λακκούβες, ή κάτι που έπεσε από κάποιο φορτηγό, η μοτοσικλέτα δρόμου δεν είναι σχεδιασμένη για να αντιμετωπίζει ξαφνικές αλλαγές του επιπέδου του δρόμου. Αντίθετα από τις μοτοσικλέτες δρόμου, ο σκελετός και οι αναρτήσεις τους δεν είναι σχεδιασμένα να απορροφούν χτυπήματα σε μεγάλες πέτρες, βαθειά χαντάκια και ξαφνικές πτώσεις στο κενό. Αντίθετα οι αναρτήσεις τους είναι σχεδιασμένες για να απορροφούν τα τραντάγματα από τις ανωμαλίες του οδοστρώματος και αποτελούν ένα συμβιβασμό μεταξύ άνεσης και καλού κρατήματος. Τα μπροστινά πιρούνια και το πίσω ψαλίδι πρέπει να είναι αρκετά μαλακά, ώστε να απαλύνουν μικρές ανωμαλίες του δρόμου, όχι όμως πολύ μαλακά και ενδοτικά ώστε η μοτοσικλέτα να βυθίζεται στο δυνατό φρενάρισμα ή να γίνεται επικίνδυνη στις στροφές. Η λέξη-κλειδί είναι η «διαδρομή». Η διαδρομή είναι η απόσταση πάνω-κάτω που επιτρέπεται να κινούνται οι τροχοί. Μια μοτοσικλέτα χώματος χρειάζεται μεγάλες διαδρομές για να οδηγηθεί σε ανώμαλο έδαφος, ενώ μια μοτοσυκλέτα δρόμου χρειάζεται πολύ μικρότερες διαδρομές. Άμεση σχέση με τη διαδρομή, έχει το ύψος της σέλας και η απόσταση από το έδαφος. Οι μοτοσικλέτες δρόμου δεν χρειάζεται να έχουν μεγάλη απόσταση από το έδαφος για να περνούν πάνω από μεγάλα εμπόδια, έτσι οι σέλα τους είναι συνήθως κοντύτερα στο έδαφος. Αυτό κάνει τη μοτοσικλέτα πιο εύκολη στην οδήγηση στην πόλη, στο σταμάτημα στους σηματοδότες και στη στάθμευση.
Τα λάστιχα δρόμου έχουν κι αυτά τα δικά τους χαρακτηριστικά. Αντί να μπήγουν τα νύχια τους στη λάσπη, το χαλίκι ή την άμμο, αυτά πρέπει να κρατούν καλά στις μεγάλες ταχύτητες σε καυτή άσφαλτο, να σταματούν τη μοτοσικλέτα σε γλιστερό από βροχή οδόστρωμα και να μένουν στο δρόμο σε γρήγορες στροφές. Τα χαραγμένα αυλάκια στην επιφάνεια του λάστιχου, είναι σχεδιασμένα να έχουν σε επαφή με το δρόμο όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιφάνεια λάστιχου, ενώ δεν προσφέρει μεγάλα κανάλια διαφυγής του νερού. Τα λάστιχα δρόμου έχουν πιο σφιχτές και λιγότερο βαθιές αυλακώσεις απ’ ότι τα χωμάτινα λάστιχα και συνήθως είναι στενότερα σε διάμετρο, επειδή δεν είναι σχεδιασμένα να περνούν πάνω από χαντάκια ή κενά όπως τα χωμάτινα λάστιχα.
Το μικρό βάρος είναι ζητούμενο σε όλες τις μοτοσικλέτες, αλλά δεν αποτελεί τόσο κρίσιμη παράμετρο για τις μοτοσικλέτες δρόμου όσο για τις εκτός δρόμου. Μια βαριά εκτός δρόμου μοτοσικλέτα είναι δυσκολοδήγητη κι επικίνδυνη και δεν προσφέρει διασκέδαση. Γι΄αυτό οι περισσότερες μοτοσικλέτες εκτός δρόμου περιορίζονται σε κυβισμό μέχρι τα 500κ.ε. Οι μοτοσικλέτες δρόμου δεν χρειάζεται να είναι τόσο ελαφρές κι ευκίνητες, γι’ αυτό η ανάγκη για δύναμη, άνεση και χώρο για τους επιβάτες συχνά οδηγεί το βάρος προς τα πάνω, ενώ κινητήρες 1000 έως 1300κ.ε. είναι αρκετά συνηθισμένοι. Μερικοί ισχυρίζονται ότι οι μοτοσικλέτες δρόμου έχουν μεγαλώσει και βαρύνει πολύ τα τελευταία χρόνια, κάνοντάς τις λιγότερο ευκίνητες και διασκεδαστικές. Ικανό μέρος της μοτοσικλετιστικής βιομηχανίας προσπαθούν να μειώσουν τον όγκο και το βάρος των μοτοσυκλετών δρόμου και η τάση, ευτυχώς, είναι προς ελαφρύτερες πιο αποτελεσματικές μοτοσικλέτες.
English version
STREET MOTORCYCLES
A street motorcycle generally, is any bike designed for use on paved streets and highways – the kinds of roads where police are empowered to pull you over and ask for a driver’s license. Because these bikes are registered by the state and licensed for operation they are subject to most of the state regulations as cars. They must meet certain emission and noise standards and come equipped with head and tail lights, horns, brake lights and turn signals. And to be considered motorbikes at all, rather than mopeds, they must usually meet minimum power requirements to operate legally on freeways and highways.
In function a street bike differs most noticeably from its off-road relatives in suspension design, tires and weight. Except for the occasional pothole and the random two-by-four fallen from the back of someone’s truck, street bikes are not expected to encounter sudden changes in road level. Unlike dirt bikes, their chassis and suspensions aren’t built to absorb large rocks, ruts, deep ravines and sudden drop-offs into empty space. Instead their suspensions – those parts of the bike intended to soak up road shock – are built to provide a compromise between comfort and good handing. The front forks and rear swing arm must be compliant enough to smooth out small road imperfections, yet not so soft and cushy the bike dives under hard braking or wallows dangers in corners. The key word is travel. Travel is the distance the wheels are allowed to move. A dirt bike needs lots of travel to handle rough terrain and a street bike needs far less. Tied in with suspension travel is seat height and ground clearance. Street bikes don’t have to be high off the ground to clear large obstacles, so their seats are normally closer to the ground. This makes the bike a little easier to handle around town, at stoplights or while parking.
Street tires, too, have their own special features. Instead of clawing their way through mud, gravel or sand, street tires are required to hold up during high speed runs down hot pavement, stop the bike on rain-slick streets and hold the road in fast turns. Tread patterns are designed to put as much rubber as possible on the road while providing small escape channels for water. Street tires have tighter, less aggressive tread patterns than dirt tires and are normally smaller in diameter, again because they don’t have to roll over large ruts and hollows like dirt tires.
Light weight is desirable in all motorcycles, but not quite as critical for street as for dirt bikes. A heavy dirt bike is unmanageable and dangerous and no fun to ride, which limits most off-road bikes to an upper limit of around 500cc. Street bikes don’t have to be quite as light and agile, so the need for power, comfort, and passenger room often drive the weight upward, and engines of 1000 to 1300cc are quite common. Some critics maintain that street bikes have grown too large and overweight in recent years, making them less versatile and fun to ride. Much of the motorcycle industry is now working to reduce the mass and bulk of their road bikes, and the trend happily, is toward lighter, more efficient motorcycles.
1 comment:
Δες και εσύ αυτό το άρθρο που αναδημοσίευσα στη σελίδα μου:
http://greekrider.blogspot.com/2008/03/blog-post_7830.html
:)
Post a Comment